Απαρίθμηση των όσων συνέβαλαν στην επιτυχία του 4ου TEDxRhodes 2019.

Από που να ξεκινήσει κανείς να περιγράφει την παραπάνω εξίσωση.

Ίσως από τη βραδινή Αυγουστιάτικη συνάντηση της παρέας των συνήθων υπόπτων, Κυριάκου Κυριακούλη, Λίνας Φιλιππάκη, Αγγελικής Τενέντε, και της ανυποψίαστης Κατερίνας Κυριακούλη στο bar Συσσίτιο... 

Perhaps the biggest and most dangerous delusion of our times is the muddy distinction between ethnism and fascism or nationalism and patriotism, that sadly keeps empowering aspiring political rulers of both absolutist ethno-purist and ethno-clast regimes. From the bastion of the #Philotimo Foundation since 2013, we’ve been crying out that healthy nationalism or ethnism/patriotism, is not the abomination, the superiority or the hate against foreigners, or against a free globalized community, but the true love towards fellow humans and compatriots. Whoever is not convinced of a vicious rise of deadly conflict within nations rather than between them, better do a recount of detrimental political conflicts of the past 30years, in Europe and the world. 

Greeks are more inclined to empathize with migrants than to blame them for their own misfortunes, according to a report by international non-profit 'More in Common'. The findings, following the surveying of 2,000 people. come at a time when Greece continues to struggle across areas of EU relations and domestic politics.   

The organization claimed that Greeks express “substantial empathy for the recent newcomers,” who are seen as hard-working and well-intentioned.

​​Για εσένα που δεν έχεις σκοπό να πας την Κυριακή στο Συλλαλητήριο για τη Μακεδονία στην Πλατεία Συντάγματος.  

​Τα σχολικά χρόνια, η επέτειος του Πολυτεχνείου ήταν για εμένα πάντα ιδιαίτερο γεγονός. Απαλλαγή από το μάθημα, μουσική, ποίηση, ηρωικοί αγώνες ελευθερίας και αντίστασης, βαθιά συγκίνηση. Αλλά και στα χρόνια που ακολούθησαν στο εξωτερικό, πάντα έστρεφα το βλέμμα στην πατρίδα για εικόνες και ακούσματα που επανάφεραν εκείνη την πολύτιμη συγκίνηση-αγωγό πατριδογνωσίας. Πατριδογνωσίας που συντελούσε, ένιωθα, στην διαμόρφωση της ταυτότητάς μου ως απόδημου Έλληνα. Στην ανάγκη να δείξω ότι έφερα ζωντανό τον αγώνα μέσα μου για ελευθερία, παιδεία και δικαιοσύνη. Δεν έζησα όμως τη φοιτητική ζωή στα ελληνικά πανεπιστήμια στον βαθμό που να μπορώ να βιώσω από πρώτο χέρι τις μετέπειτα επιπτώσεις που εκείνη η αγνή θυσία των παιδιών του Πολυτεχνείου του ’73 είχε, και μάλλον συνεχίζει να έχει, στην παιδεία και την ευρύτερη ελληνική κοινωνία.
​
Προσπαθώντας να κατανοήσω την παρούσα κρίση δημοκρατικών αξιών παγκοσμίως, όχι για άλλο λόγο από το να μπορέσω κι εγώ έσχατος μέσα από την εργασία και τον βίο μου να κάνω τα πράγματα καλύτερα -ή τουλάχιστον όχι χειρότερα- ξεκίνησα από τον ακαδημαϊκό χώρο από τον οποίο τυχαίνει αυτή την περίοδο να περιβάλλομαι. 

​Λίγες λέξεις έχουν επηρεάσει τον ανθρώπινο πολιτισμό όσο η λέξη ΌΧΙ.
 
Λίγες είναι οι λέξεις, που όταν ειπωθούν με φρόνηση μπορούν να γίνουν τείχη ακεραιότητας και προάσπισης απέναντι στην φθορά του χρόνου και την φορά του κακού. Θέλει όμως θάρρος να το πεις, θάρρος να το αντιμετωπίσεις. Στα σπλάχνα του όμως πάντα, κυοφορεί η Ελευθερία.
 
Δεν είναι ανάγκη να γυρίσεις στις ένδοξες σελίδες του Γένους για να διακρίνεις τη δόξα του.
Δεν αρκεί μόνο αυτό για να τις ενσαρκώσεις στο σήμερα. Πρέπει να μάθεις να το λες.
 
Ποιος είπε ΌΧΙ και δεν αισθάνθηκε τον ίδιο τον χρόνο να σταματά, λες και για μια στιγμή μπήκε στο χάος τάξη;