​Τα σχολικά χρόνια, η επέτειος του Πολυτεχνείου ήταν για εμένα πάντα ιδιαίτερο γεγονός. Απαλλαγή από το μάθημα, μουσική, ποίηση, ηρωικοί αγώνες ελευθερίας και αντίστασης, βαθιά συγκίνηση. Αλλά και στα χρόνια που ακολούθησαν στο εξωτερικό, πάντα έστρεφα το βλέμμα στην πατρίδα για εικόνες και ακούσματα που επανάφεραν εκείνη την πολύτιμη συγκίνηση-αγωγό πατριδογνωσίας. Πατριδογνωσίας που συντελούσε, ένιωθα, στην διαμόρφωση της ταυτότητάς μου ως απόδημου Έλληνα. Στην ανάγκη να δείξω ότι έφερα ζωντανό τον αγώνα μέσα μου για ελευθερία, παιδεία και δικαιοσύνη. Δεν έζησα όμως τη φοιτητική ζωή στα ελληνικά πανεπιστήμια στον βαθμό που να μπορώ να βιώσω από πρώτο χέρι τις μετέπειτα επιπτώσεις που εκείνη η αγνή θυσία των παιδιών του Πολυτεχνείου του ’73 είχε, και μάλλον συνεχίζει να έχει, στην παιδεία και την ευρύτερη ελληνική κοινωνία.
​
Προσπαθώντας να κατανοήσω την παρούσα κρίση δημοκρατικών αξιών παγκοσμίως, όχι για άλλο λόγο από το να μπορέσω κι εγώ έσχατος μέσα από την εργασία και τον βίο μου να κάνω τα πράγματα καλύτερα -ή τουλάχιστον όχι χειρότερα- ξεκίνησα από τον ακαδημαϊκό χώρο από τον οποίο τυχαίνει αυτή την περίοδο να περιβάλλομαι. 

We have a word in Greece, the word Όχι which stands for No.
​
And on this day, 78 years ago, it was this word that stood as the country’s response to demands from the Axis Powers for complete surrender. What followed, one could claim, placed Greece on the right side of history. Albeit at a great cost, which is felt even to this day.  
 
The word NO is one of the most significant in the human language as it lays the foundations that make human civilization possible.
 
It is the word that has the greatest impact when spoken; as much as when spoken to.
 
Who has not uttered or heard this word and not felt that time itself stood still; or as if for a moment felt order emerged out of chaos, or vice versa?